Έπιασ' η αγάπη το χαρτί,
κι ο έρωτας μολύβι
και γράψανε τα μάτια σου
και βάψανε τα χείλη.

Με χάδι ανέγγιχτου κορμιού,
που τώρα ωριμάζει
ν' ακούμπαγα στον ύπνο σου,
όταν γλυκοχαράζει.

Η νύχτα απλώνει το πανί,
μα η μέρα το μαζεύει
κι ο ναύτης θέλει υπομονή,
την ξέρα ν' αποφεύγει.

Η αγάπη περπατάει στη γη,
μα ο έρωτας πετάει
μια περπατάει στο σχοινί
και μια παραπατάει.

Η νύχτα σπέρνει όνειρα,
η μέρα τα ποτίζει
κι ο θεριστής από ψηλά,
περνάει και τα θερίζει.

Κι είναι μονάχα μια στιγμή,
που δυο κορμιά ενωμένα
γράφουν στης μοίρας το χαρτί,
με του έρωτα την πέννα.