Πήρα σβάρνα τα σοκάκια
μπαίνω μες στα κουτουκάκια
κι όλο πίνω κι όλο πίνω
μέχρι που στουπί να γίνω.

Αχ, μου ‘χει κάψει την καρδιά
μιας γυναίκας μια απονιά
και για αυτό κι εγώ μεθώ
για να βρω τη λησμονιά.

Αχ, μ’ έχει ζώσει μια φωτιά
και πως θα τη σβήσω πια.

Χίλιες κάνουλες ανοίγω
στο κρασί τον πόνο πνίγω
κι όλο πίνω κι όλο πίνω
και λογαριασμό δε δίνω.

Αχ, ήταν άπιστη, τρελή
και με πλήγωσε πολύ
το πληρώνω ακριβά
το δικό της το φιλί.

Αχ, μ’ έχει ζώσει μια φωτιά
και πως θα τη σβήσω πια.