Κάποια μάνα αναστενάζει
και το δρόμο όλο κοιτάζει,
έχει η δόλια εκεί στα ξένα
δυο παιδιά ξενιτεμένα.

Μαύρη που ‘ναι η ξενιτιά
που της πήρε τα παιδιά,
νύχτα μέρα συλλογιέται
τα θυμάται και χτυπιέται.

Που κοιμούνται, που πλαγιάζουν
και τα ρούχα που τ’ αλλάζουν,
με καρδιά πίκρα γεμάτη
μόνα στρώνουν το κρεβάτι.

Τρώνε ξένο το ψωμί
και τους πνίγουν στεναγμοί,
απ’ τα μάτια δάκρυ στάζει
είναι η ξενιτιά μαράζι.