Δεν με παρηγορεί πια το όνειρο μου
κι η αγάπη δε μου δίνει πια χαρά
τώρα ως το τέρμα αυτού του λίγου δρόμου
τι μου ‘μεινε, το βλέπω καθαρά.

Και μην κοιτάς που τάχα δεν το δείχνω
βαδίζοντας με βήμα θαρρετό
με κάθε μου ματιά, που γύρω ρίχνω
μοιάζει σαν κάτι ν’ αποχαιρετώ.

Κι εσείς ακόμα, βήματα φτωχά μου
λες ήτανε της μοίρας ορισμός
καθένα σας που σβήνει τώρα χάμου
με θλίβει όπως ένας χωρισμός.

Δεν με παρηγορεί πια το όνειρο μου
τα μάταια στολίδια που φορεί
κοιτώ μονάχα το παράθυρο μου
και βλέπω τη σκιά να προχωρεί.