Στο λαιμό μου έχω καλά την λεπίδα
να με σπρώχνει στου χαμού την παγίδα
κι είναι οι μέρες μου στενές, μετρημένες
και οι λύπες μου πληγές ανοιγμένες.

Με τρελαίνουν και μου καίνε τα στήθια
τα σημάδια που αφήνει η αλήθεια,
η ψυχή μου λαβωμένη μουγκρίζει
και ο λόγος τ’ ουρανού σ’ αφανίζει.

Αμαρτία η χαμένη ζωή μου
αμαρτία κι η σβησμένη φωνή μου
όλοι όσοι θα γευτούν την οργή σου
θα τιμούνε την αιώνια σιωπή σου.

Όταν απλώσει η φωτιά και το θειάφι
είναι η εκδίκηση εκείνου που θα ‘ρθει.