Πήρα μια χούφτα ουρανό και σου ‘φτιαξα μια θάλασσα
με μαρκαδόρο σε χαρτί βάρκα μικρή ζωγράφισα.
Ένα φτερό από πουλί της έβαλα να ‘χει πανί
να μας πηγαίνει όποτε θες εδώ κι εκεί.

Μάθε το χθες να μην το κλαις
τι ωφελούν οι ενοχές, κλείσε τα μάτια σου και δες.
Κλείσε τα μάτια σου και μπες
σε έναν κόσμο με χαρές τι ωφελεί το χθες να κλαις.
Τα όμορφα τα μάτια σου κλείσ’ τα και δες.

Με χώμα από τη γλάστρα μας σου έφτιαξα κι ένα νησί
άμα βαριέσαι στα ανοιχτά ν’ αράζουμε εγώ κι εσύ.
Μα να κοιτάς όπου κοιτώ πέρα εκεί απ’ το νερό
είναι ο κόσμος, μα ο δικός μας είναι εδώ.

Μάθε το χθες να μην το κλαις
τι ωφελούν οι ενοχές, κλείσε τα μάτια σου και δες.
Κλείσε τα μάτια σου και μπες
σε έναν κόσμο με χαρές τι ωφελεί το χθες να κλαις.
Τα όμορφα τα μάτια σου κλείσ’ τα και δες.

Όσα μας πίκραναν φύγαν και πάνε
καινούργια θα ‘ρθουνε τώρα όπου να ‘ναι.
Μια θα γελάς και μια θα κλαις
έτσι είναι η ζωή να λες.

Όσα μας πίκραναν φύγαν και πάνε
καινούργια θα ‘ρθουν τώρα όπου να ‘ναι.
Μια θα γελάς και μια θα κλαις
τέτοια η ζωή, τέτοια να λες.