Ταξιδεύουνε οι μέρες κι οι χιμαίρες
τα ονόματα, τα έργα μας στο χάος,
και πεθαίνουν και γεννιόνται οι μητέρες,
και ο χρόνος οργιστής Θεός και πράος.

Τώρα πλέον ούτε ψάχνω,
ούτε ζω, ούτε γυρεύω,
είμαι άλλος, είμ’ εγώ και ταξιδεύω.

Κι η βροχή και οι αγέρες κι οι εσπέρες,
η μικρή τού καθενός μας ιστορία.
Δεν υπάρχουνε χαρές, ούτε φοβέρες,
ούτε άρνηση, ούτε θέση, ούτε απορία.

Τώρα πλέον ούτε ψάχνω,
ούτε ζω, ούτε γυρεύω,
είμαι άλλος, είμ’ εγώ και ταξιδεύω.

Ταξιδεύουνε οι μέρες και χιμαίρες,
είν’ η αγάπη μας, τα έργα μας, οι ανθρώποι
και δεν είμαστε εμείς αυτοί που ζήσαν,
κι ήταν πλάνη κι οι ανθρώποι και οι τόποι.

Τώρα πλέον ούτε ψάχνω,
ούτε ζω, ούτε γυρεύω,
είμαι άλλος, είμ’ εγώ και ταξιδεύω.