Της μνήμης το αδράχτι ξετυλίγω
λεφούσι τα αδέσποτα καρέ,
ασπρόμαυρη ταινία μες στο γκρίζο
με πλάνο το γεμάτο καμπαρέ.

Μια μάρκα της σαμπάνιας η ταρίφα
και κάθε τέταρτο ζητάω ένα ποτό,
λαμπάδιασε της πίκρας μου η σπίθα
κι έγινε η ντροπή μου ένα βουνό.

Κάποτε ήμουνα η Μαρία
τώρα με λένε Μαριλού
κι έχω κορνίζα τα πτυχία
του πουλημένου μου εαυτού.

Της σκέψης τρεμοπαίζει το καντήλι
χαράματα κι ο χρόνος ξαγρυπνά
και μοιάζει η ζωή μου με φυτίλι
που κάηκε στα βρώμικα στενά.

Κάποτε ήμουνα η Μαρία
τώρα με λένε Μαριλού
κι έχω κορνίζα τα πτυχία
του πουλημένου μου εαυτού.

Και της πληγής μου τα θηρία
μ’ έχουν κυκλώσει από παντού,
κάποτε ήμουνα η Μαρία
τώρα με λένε Μαριλού.