Θα ξεθωριάσεις
όπως μια χάρτινη παλιά φωτογραφία
μια χαλασμένη από τον καιρό τοιχογραφία
έτσι θα μοιάσεις.

Θα σε ξεχάσω,
κάποιο ξημέρωμα θα γίνει ένα θαύμα
και της απόγνωσης το υψωμένο φράγμα
θα το διασπάσω.

Προς το παρόν δεν μ’ αγαπάς
σε άλλη όχθη πια πατάς
στα όνειρα μου τι ζητάς νύχτα Σαββάτου.
Προς το παρόν κι η ομορφιά
ίδια με εσένα συννεφιά
δρόμος που του ‘ριξες καρφιά, δρόμος θανάτου.

Με καταδιώκει το αντίο σου σαν θάλασσα
κοιμάται μέσα μου μια λύπη που δεν κάλεσα
με κυνηγάει της φωνής σου η ηχώ, προς το παρόν.
Στο φως ενώνονται τα σκοτεινά κομμάτια σου
και κομματιάζομαι και πάλι για τα μάτια σου
που βλέπουν μέλλον κι εγώ μόνο παρελθόν
προς το παρόν.

Θα συγχωρήσω
λάθη και ψέματα και όλα σου τα λίγα
και όσα αξίζω και ποτέ μου δεν τα πήγα
ναι θα τα ζήσω.

Θα σκοτεινιάσεις
δεν θα είσαι έναστρον στην μνήμη μου ταξίδι
και αν το παίξεις στις συγνώμης το παιχνίδι
και άλλα θα χάσεις.

Προς το παρόν δεν μ’ αγαπάς
σε άλλη όχθη πια πατάς
στα όνειρα μου τι ζητάς νύχτα Σαββάτου.
Προς το παρόν κι η ομορφιά
ίδια με εσένα συννεφιά
δρόμος που του ‘ριξες καρφιά, δρόμος θανάτου.

Με καταδιώκει το αντίο σου σαν θάλασσα
κοιμάται μέσα μου μια λύπη που δεν κάλεσα
με κυνηγάει της φωνής σου η ηχώ, προς το παρόν.
Στο φως ενώνονται τα σκοτεινά κομμάτια σου
και κομματιάζομαι και πάλι για τα μάτια σου
που βλέπουν μέλλον κι εγώ μόνο παρελθόν
προς το παρόν.