Αν ήταν όλα δίκαια
τ’ αδέρφια μου κι εγώ
θα φυτεύαμε κρινάκια
στα στρατόπεδα

Αν ήταν λίγο δίκαια
θ’ ανοίγαν μύτες με φιλιά
και θ’ άνθιζαν τα κράσπεδα
απ’ το αίμα της αγάπης.

Θα είχαμε τραγούδια
να ξεσήκωναν τα πλήθη
χωρίς κρυμμένες σκέψεις.

Θα είχαμε σημαίες
μ’ όλα τα χρώματα μπλεγμένα
-ως και τα παρεξηγημένα-
και λόγους να πιστέψεις.

Θα είχαμε παιδιά
που θα ψηλώνουν με τη μέρα.
Που θα ψηλώνουν
με τη μέρα - για τη μέρα.
Κι ιπτάμενα σκυλιά
να κυνηγούν πουλιά ανάμεσα στα σύννεφα.
Μη γελάς, το ονειρεύομαι συχνά.

Θα είχαμε γιορτές
και άσπρα χελιδόνια την άνοιξη να φτιάξουν.
Και μέρες φτερωτές
ν’ αδράξουμε τα χρόνια, προτού να μας αδράξουν.