Τίποτα δεν ήταν όπως παλιά
κάτω από την αμετάκλητη στάχτη.
Αέρας δεν έσειε το αλαφρύ χορτάρι,
ήλιος δε ζέσταινε λευκοντυμένα κορίτσια στο παράστρατο.
Τις νύχτες το φεγγάρι πνιγότανε στο αίμα του.
Γύρω από τη φωτιά γονείς έλεγαν παραμύθια
για την άνοιξη και τον ανάπαιστο.
Νηστικά παιδιά άκουγαν με μάτια αόριστα, με χαμόγελα σκελετωμένα
ψύλλοι κυβερνούσαν τα κορμιά τους κάτω από έναν ίκτερο
[θλίψη, θλίψη, θλίψη!]
Πρόχειρα βαλμένη η πείνα στο τραπέζι
η μάνα άδεια από γάλα κι ο πατέρας τεντωμένος μέρες
Κι έξω τα δέντρα πενθούσαν μια ακατάσχετη φυλλοβόληση.