Έχω αγγίξει το μηδέν τόσες φορές
που το σώμα μου παίρνει σιγά σιγά
το σχήμα του.

Κουλουριασμένος τώρα στο ημίφως
μονήρης και μες στον κόσμο αδιάλεκτος
εκπαιδεύοντας τη μοναξιά με αντιπαλότητα.
Στις τέσσερεις γωνίες οι φίλοι μου τα ρήματα-
στο φραγμένο μου στόμα
άλικο τριαντάφυλλο.

Συμπαντικά ανήκουμε στο τίποτα.
Χαρτάκια πεταμένα από παράθυρο αυτοκινήτου
φεύγουμε προς τα πίσω με ταχύτητα
Αγνοώντας την εμπρόσθια κίνηση
Αδιαφορώντας για το επερχόμενο.

Ω αμείλικτη του κόσμου άλγεβρα
προσηλωμένη στην αναίσχυντη αφαίρεση
εσύ, που με ακρίβεια ορίζεις την απώλεια
μετακινώντας την υποδιαστολή,
κάτω από το βάρος σου απλοποιήθηκα.

Από μηδέν έρχομαι και σ’ ένα μηδέν πηγαίνω
Οι αριθμοί ανάμεσα δε μου ανήκουν
Είμαι της ποίησης ο απόκληρος άβακας