Αθεράπευτη ασθένεια
το πέρασμα του χρόνου
καθώς μια σταγόνα σου νύχτα
κυλά στο μονήρες μου στήθος.
Είναι η μοναξιά στο παράθυρο
βαριά κουρτίνα,
ένα φάντασμα που στάθηκε
να με παρηγορήσει
την ώρα περιθάλπτομαι
βαθύλυπος από το σκοτάδι.
Κλαίνε οι σκύλοι σου νύχτα
και δεν έχω άλλα χαμόγελα
να τους φιμώσω.
Με περίσσια οργή καταβυθίστηκα
στην ανείπωτη τέχνη.