Να ξέρεις, σου ‘πρεπαν αρώματα
τόσο βαριά να μη μπορείς να βρεις ανάσα,
σκισμένα γέλια στα πατώματα
στην πόρτα μας κλειδιά δυνάμωσαν τα μπάσα,
έσπασ’ η καρδιά.

Λουλούδι, σαρκοβόρα πέταλα
σε ξεριζώνω το πρωί, φυτρώνεις βράδυ
κι αυτά τα ευγενή σου μέταλλα
τα κάρφωσες πολύ, χτυπάς κι αφήνεις χάδι,
κρύο κι απειλή.

Έρχεται χιόνι, κάτι τελειώνει
κάτι τελειώνει, κι έχεις φοβηθεί.
Κάποιος θα χάσει, ποιος θα ξεχάσει
ποιος θα ξεχάσει, ποιος θα θυμηθεί.

Να ξέρεις, σου ‘πρεπαν και κλάματα
μα σ’ έχουν φτιάξει από νερό και πνίγεις μόνο,
χαρτόνι μαύρο τα χαράματα
το λιώνεις και περνάς μια φταίω, μια θυμώνω,
μια με κυβερνάς.

Έρχεται χιόνι, κάτι τελειώνει
κάτι τελειώνει, κι έχεις φοβηθεί.
Κάποιος θα χάσει, ποιος θα ξεχάσει
ποιος θα ξεχάσει, ποιος θα θυμηθεί.

Να ξέρεις, σου ‘πρεπ’ άλλος έρωτας
να ξέρεις ντρέπομαι κι εγώ που σ’ αγαπούσα
πλύνε τα αίματα και μη ρωτάς
αγάπη μου χρυσή τα σύννεφα χτυπούσα
κι έπεσες εσύ.