Όπως ήρθανε τα πράγματα, για να βρω μπαλάντζο
θέλω τη μουσική μου κι ένα καλό ρομάντζο
το φιλότιμο εχάθη πιο πολύ κι απ’ τη λατέρνα
μας έμεινε η φτώχεια και τα λόγια τα μοντέρνα
διαταράσσω ησυχία, στης νυχτιάς τη σιγαλιά
κι ας μου κάνουνε harassment τα μπατσόνια στη γωνιά
ξυπνώ απ’ τον λήθαργο τον αυστηρό πατέρα
ξυπνώ τα συναισθήματα και στην θυγατέρα
γεμίζω ένα tera, με vintage μελωδίες
νυχτωδίες με skillάτο αϊδό και όχι αηδίες
βγες στο παραθύρι, για λίγο μπίρι μπίρι
πριν οι γονείς σου πιάσουν θυμιατήρι κι ασιχτίρι
άνοιξε παντζούρι να σου πω το τι και πως
είμ’ αυτός ο τολμηρός, ο αγαπητικός
Αθηναϊκός ρομαντισμός και ξεροκεφαλιά
ο σωστός συνδυασμός, συν μεγάλη δρασκελιά
εγώ Αλεξανδράκης κι εσύ θα είσ’ η Χέλμη
και θα ‘μαι πάντα απίκο, σαν φωνάξεις “help me”
μισός απ’ την Αθήνα, μισός απ’ τα Επτάνησα
γι’ αυτό για τους αντίζηλους τα πράγματα είναι άνισα.

Βγες κοπελιά, ν’ ακούσεις μια γλυκιά ολντσκουλιά
κι απόψε στα δικά σου σκαλιά, ξανά ζαβολιά θα κάνω
βγες κοπελιά, ν’ ακούσεις μια γλυκιά ολντσκουλιά
και ας ξυπνήσω τη γειτονιά, αλλά και τον πολιτσμάνο
ούτε ο γέρος ποτέ ξανανιώνει
ούτε τ’ αηδόνι το ταίρι του βρίσκει
ούτε η καρδιά δυο φορές θ’ αγαπήσει
ούτε θα ζήσει κανείς δυο φορές.

Η χώρα μας γυρίζει, 50 χρόνια πίσω
θα την γυρίσω 100, για να πρωτοτυπήσω
πούλησα ψυχή για τα νιάτα σαν τον Χορν
και κάτω απ’ τ’ όνομά μου μπαίνει χάσταγκ porn
αψηφώ τα κουτσαβάκια που βρίσκω στη στράτα
αψηφώ τις κουτσομπόλες που ψοφάνε για μαντάτα
κι ήρθα στα σκαλοπάτια σου κι απόψε, γλυκομάτα
σαν τον Μπομπ τον Σφουγγαράκη που πουλάει σοκολάτα
“σοκολάτα;” ναι! Τόσο γλυκιά καντάτα
της μεσαίας τάξης, αστική σερενάτα
ο πατέρας σου στρατιωτικός, τα λέει τσεκουράτα
και η κακιά σου μητριά που την παίζει η μπεάτα
σου κάνουν προξενιό με φλωράκια που ναι φραγκάτα
δεν θέλουν τροβαδούρο, persona non grata
χωρίς μαντολινάτα, αλλά μ’ ένα boombox
και αν οι μπαταρίες πέσουν, σου κάνω και beatbox
με μια εξομολόγα, σόλο ή με σεγόντο
στέλνω τους μνηστήρες σου, ευθύς για περγαμόντο
θα έχουμε για φόντο, τ’ ολόγιομο φεγγάρι
είμαι κουλ και κλασικός σαν το σήμα της atari.

Βγες κοπελιά, ν’ ακούσεις μια γλυκιά ολντσκουλιά
κι απόψε στα δικά σου σκαλιά, ξανά ζαβολιά θα κάνω
βγες κοπελιά, ν’ ακούσεις μια γλυκιά ολντσκουλιά
και ας ξυπνήσω τη γειτονιά, αλλά και τον πολιτσμάνο
ούτε ο γέρος ποτέ ξανανιώνει
ούτε τ’ αηδόνι το ταίρι του βρίσκει
ούτε η καρδιά δυο φορές θ’ αγαπήσει
ούτε θα ζήσει κανείς δυο φορές.