Αυτή η βροχή ακόμα βρέχει το κατάστρωμα
και δε μ' αφήνει να αντικρίσω το διάστημα
και η καταιγίδα αυτή στοιχειώνει όλα τα χρόνια μας
και κάθε χρόνο πιο βαθιά στο μάτι του κυκλώνα μας
και έφεραν φόβους για να σφίξουμε τα δόντια μας
φέραν λουκέτα κι αλυσίδες για τα πόδια μας
κι εμείς φορέσαμε την πιο αισχρή ανάγκη μας
μια τσέπη γεμάτη και σιγουριά για το συνάφι μας
και η σκλαβιά έφερε σκλαβιά κι εμείς ελπίζουμε
σκλαβιά είναι τα άρρωστα κατάρτια μας που τρίζουνε
και εσύ μιλάς για έναν παράδεισο επίγειο
που θα φέρουν κάποιοι τύποι με business και με μαστίγιο
και η καταιγίδα αυτή μια μέρα δε σταμάτησε
και αυτό το πλοίο ούτε ένα μέτρο δεν περπάτησε
οποίος κι αν στείλαμε στη γέφυρα μας πάτησε
και όποια πουτάνα ξάπλωσε μαζί μας μας αγάπησε
και εμείς μες στα πελάγη της απελπισίας μας
ραγιάδες και δειλοί από ιδιοσυγκρασίας μας
και αυτός ο χρόνος ληστής και δολοφόνος
και τούτος ο λαός φτωχός αγράμματος και μόνος.

Πάνω μαστίγιο κι από κάτω φοβέρα
δεμένοι στα κουπιά μα το καράβι στον αέρα
ελπίζοντας σε μια στεριά και μια καινούρια μέρα
δε θέλω να μου λες καλημέρα μες στη γαλέρα
και γενικά μη μου μιλάς όσο είμαστε εδώ πέρα
με δέκα χρόνια στο κουπί γυρίζαμε τη σφαίρα
ο θάνατος και ο πόλεμος μυρίζουν στον αέρα
για αυτό μην ξαναπείς καλημέρα μες στη γαλέρα.

Και το καράβι αυτό πλέει πλέον μονόπατα
γιατί τον ήλιο τον στήριζαν τραπουλόχαρτα
και το χαμόγελο σου στήριζαν αμφότερα
τα φράγκα, κάνα αμάξι κι ο φόβος για τα χειρότερα
και εσύ φοβόσουν τη βροχή σαν τον βρεγμένο
φοβόσουνα την προδοσία σαν τον προδομένο
μη χάσεις την κατάκτηση λες κι είχες κεκτημένο
για αυτούς έχουμε αξία όσο ο βυθός για τον πνιγμένο
και στέλνουν σύννεφα από πάνω μας να βρέχουνε
και στέλνουν κύματα από κάτω μας να τρέχουνε
και εμείς ζητάμε να μας δώσουν ό,τι έχουνε
με χέρια κομμένα και με τα θέλω μας να εξέχουνε
και τα μαστίγια ανάβουν πάντα πριν το τάισμα
και στη μεσοτοιχία των όπλων το κροτάλισμα
και αυτή η καρδιά σου παραμένει αστή
σε τούτη τη γαλέρα αλήθεια μια φορά θα ακουστεί
και δε με νοιάζει αν κεραυνοί πέφτουνε πάνω μας
στραβός είναι ο γιαλός κι ανύπαρκτο το πλάνο μας
και μες στα στήθη μια εγκυμονούσα λήθη
μέχρι να βρουν τη μοίρα τους τα αγνώμονα τα πλήθη.


Πάνω μαστίγιο κι από κάτω φοβέρα
δεμένοι στα κουπιά μα το καράβι στον αέρα
ελπίζοντας σε μια στεριά και μια καινούρια μέρα
δε θέλω να μου λες καλημέρα μες στη γαλέρα
και γενικά μη μου μιλάς όσο είμαστε εδώ πέρα
με δέκα χρόνια στο κουπί γυρίζαμε τη σφαίρα
ο θάνατος και ο πόλεμος μυρίζουν στον αέρα
για αυτό μην ξαναπείς καλημέρα μες στη γαλέρα. (Χ2)

Και από την αλάνα στην τάξη κι από την τάξη στο διάλειμμα κι από το διάλειμμα στη σχολή
κι έλαμπες όταν μιλούσες για την γενιά σου, τους φίλους σου και τις στιγμές που τους συνόδευαν εκεί μακριά.
Μακριά απ' τον ήλιο. μακριά απ' το ανέμελο συναίσθημα και το τραπέζι της Κυριακής
και η καρέκλα σου άδεια, βουβή και επίμονη σαν όρκος μεταξύ φίλων
κάποιο καλοκαιρινό μεσημέρι με τα πουλιά να ξεδιψούν στις βρύσες του σχολείου και τ' άρωμά της για πάντα μες στην ανάσ