Ήταν μια μέρα που ξημέρωσε αργά
που την προηγούμενη δεν έπεσες για ύπνο γοργά
Ήταν η μέρα που δεν έγινε η ψυχή μας κιμάς
ήταν η πρώτη μας ημέρα που σκεφτήκαμε εμάς
αυτός ο κόσμος δε πεθαίνει για ό,τι έχει φτιαχτεί
σα τον κισσό πάνω στο χρόνο ψάχνει να αναδειχθεί
ήταν εκείνη η πρώτη μέρα που δεν πήγαν δουλειά
γιατί καθίσαν στο κρεβάτι κι αντάλλαξαν φιλιά
ήταν εκείνη η πρώτη μέρα που έμεινες στη φωλιά
γιατί έψαξες σ’ εσένα και όχι που είν’ τα κλειδιά
ένα πρωί που απ’ την ψυχή σου έφυγε όλη η σκουριά
εκείνο το πρωί οι γονείς σου κάναν κι άλλα παιδιά
ήταν εκείνη η πρώτη μέρα που μου είπες μπορώ
μου χαμογέλασες γλυκά και βγήκες απ’ τη σωρό
η ώρα έχει πάει δέκα και ακόμα απορώ
γιατί σε βλέπω χαμογελαστό μετά από καιρό
εκείνο το πρωί σκεφτήκαμε εμάς
και δε γουστάραμε να γίνουμε οι σκλάβοι της χρονιάς
όλο πεθαίνεις για τους άλλους ζήσε λίγο για μας
φέρε μου πίσω αυτή τη μέρα που σκεφτήκαμε εμάς.

Ήταν η μέρα που σκεφτήκαμε εμάς
που όλα τις τα δευτερόλεπτα κυλούσαν για μας
ήταν η μέρα που δε σ‘ ένοιαζε τι λέει ο ντουνιάς
είχες την αύρα του νερού και τη μορφή της φωτιάς ναι.
ήταν η μέρα που σκεφτήκαμε εμάς
τότε που όλα σου τα θέλω ήτανε μόνο για μας
Κι έπαιζες όπως παίζουν τα παιδιά της γειτονιάς
είχες το χρώμα του ουρανού, τη μυρωδιά της στεριάς

Εκείνο το πρωί θυμάμαι να μιλάς με πυγμή
και στην τηλεόραση δεν κοίταξες για μία στιγμή
γιατί αυτοί είναι όλοι ρουφιάνοι και το πήρες γραμμή
πως για να ζήσουμε εμείς όρθιοι θα πέσουν αυτοί
Είναι η μέρα που σκεφτήκαμε εμάς
γιατί έχει φτάσει μεσημέρι και εσύ ακόμα γελάς
και αυτά τα νιάτα μας πετάνε σαν πουλιά απ΄ τα κλαδιά
δουλέψαμε και φάγαμε όλοι απ’ την ίδια σοδειά
και το απόγευμα της μέρας το θυμάμαι καλά
δεν εκβιάζανε τους γέρους μας για λίγα ψιλά
όσοι μας χλεύαζαν τη μέρα μας κοιτάνε δειλά
και οι τύραννοι μας μες στο χώμα σκεπασμένοι καλά
αυτή τη μέρα με αγάπησες για πρώτη φορά
αν είσαι δίπλα μου στο θέρος θα ’μαι κει στη σπορά
άμα κρατάς εσύ το νότο, θα’ μαι εγώ στο βορρά
μπροστά στο ίδιο το απόσπασμα στην ίδια σειρά
Και ήρθε το βράδυ της ημέρας που σκεφτήκαμε εμάς
και σβήσαμε στη ζεστασιά μιας παιδικής αγκαλιάς
Αυτή η ζωή κρατάει όσο και το φως της φωτιάς
που ανάψαμε την πρώτη μέρα που σκεφτήκαμε εμάς.