Σε μια γραμμή τόσο ευθεία και τόσο απόλυτη
σε αυτή που πάντα επιστρέφαμε ξυπόλητοι
εκεί γυρίζουμε όταν κυνηγιέται ο νους μας
εκεί κάτω απ’ τις εκκλησιές και πάνω απ’ τους ναούς μας
και ζούμε όσο μια λάμψη στον Γοργοπόταμο
κρατάμε όσο ένας χορός σε ένα βράχο απότομο
αυτά τα μέρη είναι φτιαγμένα από το αγέρι
απ’ τα λόγια του Ρίτσου, την ματιά του Σεφέρη
με αυτά περνάμε εμείς τους φασιστοαιώνες
σε Πίνδους Δερβενάκια σε Ρούπελ και Μαραθώνες
στου κλαρίνου τον ήχο, του Σολωμού τον στίχο
μπροστά στα πολυβόλα στης Καισαριανής τον τοίχο
κάτω απ’ τις εκκλησιές και πάνω απ’ τους ναούς μας
κάτω απ' την ιστορία μας και πάνω απ’ τους θεούς μας
εκεί που τα παιδιά των ανθρώπων παίζουν ακόμα
κάτω απ’ τον τάφο του Χριστού πάνω απ’ τον Παρθενώνα
και μείς επάνω στου πολέμου αυτού την μαύρη κόχη
μασάμε το δίχτυ σα ψάρια μέσα στην απόχη
μετά την προδοσία του φιλιού έρχεται η λόγχη
στα πιο σκυφτά μας ναι και στα πιο μεγάλα όχι

Κάτω από την παχιά σκιά των αγαλμάτων μας
πάνω στην μέθη των φρικτών συναισθημάτων μας
εμείς χορεύουμε θάβοντας τους δικούς μας
εκεί κάτω απ' τις εκκλησιές και πάνω απ’ τους ναούς μας
κάτω απ’ τους τρούλους και πάνω απ’ τα αετώματα
με δυο πελάγη που πάντα ξεβράζαν πτώματα
πάνω σε μια γραμμή θα σβήνει πάντα ο νους μας
εκεί κάτω απ’ τις εκκλησιές και πάνω απ’ τους ναούς μας.

Αυτή η γραμμή είναι χαμένη στο σκοτάδι
συντρίβεται από κάποιον διάβολο και κάποιον Άδη
μα αυτή ξαναγεννιέται σα παιδί μες το Dachau
μέσα στο μικροσκόπιο κάποιου Παπανικολάου
μοναχή της σε κάμαρες κλειστές με ένα πείσμα
αυτή η γραμμή διαθλάται σαν το φως μέσα στο πρίσμα
και έτσι φωτίζεται αυτός ο ουρανός
έτσι ραγίζει την πέτρα της Επιδαύρου ο χορός
και η πέτρα γίνεται γλυπτό και κραυγή
και αυτά τα χώματα ποτίζονται με αξίες και οργή
και αυτή η γραμμή περνάει απ’ τη μάνα που φίλα με στοργή
και από τα χέρια ενός πατέρα που τροχίζει τη γη
πάντα θα υπάρχει ένας Βάρναλης να γράφει βαθιά
και ένας Μάνος να φτύνει πάνω στο κτήνος καρφιά
και η αλήθεια του Κάλβου περιπλανιέται βαριά
μα εσείς δεν έχετε ούτε αρετή ούτε τόλμη καμιά
κάτω απ’ τις εκκλησιές και πάνω απ’ τους ναούς κάθε λαού
υπάρχει η τέχνη και η επιστήμη του νου
και οι ιδέες που ξεπλένουν την βρωμιά του κενού
μα εσείς δεν είστε από δω, θα είστε από κάπου αλλού.

Κάτω από την παχιά σκιά των αγαλμάτων μας
πάνω στην μέθη των φρικτών συναισθημάτων μας
εμείς χορεύουμε θάβοντας τους δικούς μας
εκεί κάτω απ' τις εκκλησιές και πάνω απ’ τους ναούς μας
κάτω απ’ τους τρούλους και πάνω απ’ τα αετώματα
με δυο πελάγη που πάντα ξεβράζαν πτώματα
πάνω σε μια γραμμή θα σβήνει πάντα ο νους μας
εκεί κάτω απ’ τις εκκλησιές και πάνω απ’ τους ναούς μας.

Και σε φαντάζομαι. Κορίτσι με τους χυμούς σου να ξεχειλίζουν την αύρα της νιότης. Να με κλείνεις μες στο νερό σου να μεγαλώσω ώσπου να σπάσεις να βγω. Πόσο μοιάζουν βρε μάνα;