Από το δίκιο της αγάπης
ως την αγχόνη της τιμής
έγινες όνειρο και σκόνη
κι εγώ η πιο έρημη της γης.

Κι αν μοιάζαμε εσύ ήσουν άλλο
δεν το φοβόσουν το σκοτάδι
γλιστρούσες έξω μες στη νύχτα
τώρα παντρεύτηκες τον Άδη.

Ήσουνα πρώτη στο κουτσό κι εγώ στο λαστιχάκι
κλείνω τα μάτια να σε δω και πάλι κοριτσάκι,
να ξενυχτάμε αγκαλιά τα πρώτα μυστικά μας
να λέμε για τους άντρες μας, πώς θα ‘ναι τα παιδιά μας,
να πέφτουνε στα ψέματα τα αδέρφια μας στο χώμα
και να ξυπνάνε το πρωί σε πουπουλένιο στρώμα.

Για το θεό σε εκλιπαρούσα
πώς τη ζωή δεν αγαπούσες
σαν αδερφή μου σου μιλούσα
σαν Αντιγόνη μου απαντούσες.

Ήσουνα πρώτη στο κουτσό κι εγώ στο λαστιχάκι
κλείνω τα μάτια να σε δω και πάλι κοριτσάκι,
να ξενυχτάμε αγκαλιά τα πρώτα μυστικά μας
να λέμε για τους άντρες μας, πώς θα ‘ναι τα παιδιά μας,
να πέφτουνε στα ψέματα τα αδέρφια μας στο χώμα
και να ξυπνάνε το πρωί σε πουπουλένιο στρώμα.