Έβλεπα να φεύγουν τα καράβια
μ' εντυπωσίαζε πως πλέει η σκουριά.
Στο Πέραμα στο βράχο κάτι βράδια
όλα τα έσπρωχνα σε μια κατηφοριά.

Πέτρες ντενεκέδες νότες
και κακάριζαν οι κότες
σαν τρελές στη γειτονιά.

Μάθαινα τον κόσμο έτσι
σαν να ήτανε κοτέτσι,
μάθαινα την απονιά.

Έβλεπα να φεύγουν κι οι αγάπες
μ' εντυπωσίαζε πως ούτε ένα γεια.
Κι έκλεβα απ' τ' αυτοκίνητα τις τάπες
να χύνεται η βενζίνη στον ντουνιά.

Πέτρες ντενεκέδες ρούχα
κάπνιζα καμιά μπουρούχα
τάχα μ’ δήθεν για ζημιά.

Και σ' αγάπησα στο τέλος
και στο πιο κρυφό σου μέλος
τρύπωσα σαν το φονιά.