Ήταν η μέρα πασχαλιά
που μας μιλήσαν τα πουλιά
κι είπαν τα δόλια, τ’ αναμμένα,
έχουν τα στήθια τους καμένα.

Χτύπα φονιά τα πουλιά, χτύπα μες στην καρδιά
η ελπίδα απ’ τα κόκαλα βγαλμένη
Αν ήσουν λίγο αητός τότε θα ‘βλεπες πως
ο ελεύθερος ποτέ του δεν πεθαίνει.

Ένα φεγγάρι αιμορραγεί
βάφει απόψε την αυγή
από των αετών το αίμα
που προδοθήκαν από σένα.

Χτύπα φονιά τα πουλιά, χτύπα μες στην καρδιά
η ελπίδα απ’ τα κόκαλα βγαλμένη
Αν ήσουν λίγο αητός τότε θα ‘βλεπες πως
ο ελεύθερος ποτέ του δεν πεθαίνει.