Γελούσες κι έδιωχνες τη θλίψη
και τους καημούς απ’ την καρδιά,
μα τώρα που ‘χεις τόσο λείψει
έχω τον πόνο συντροφιά.

Ήταν το γέλιο σου καρδιά μου
λιακάδα μες στη χειμωνιά.
Ήταν το γέλιο σου χαρά μου
παρηγοριά και λησμονιά.

Έφυγες κι έπνιξαν οι πόνοι
την κάθε γλυκαπαντοχή
κι αυτό το γέλιο σου είναι η μόνη
χαρά που θέλω στη ζωή.

Ήταν το γέλιο σου καρδιά μου
λιακάδα μες στη χειμωνιά.
Ήταν το γέλιο σου χαρά μου
παρηγοριά και λησμονιά.