Τι μεγάλη ειρωνεία
να ‘μαι μες στη δυστυχία
και να πρέπει για τον κόσμο να γελώ.
Κάθε πίκρα μου να κρύβω
ένα δάκρυ μου να πνίγω
και το κέφι μου μαζί να κουβαλώ.

Να γιατί το πίνω
και με πίνει
και φωνάζω
είμαστε όλοι θεατρίνοι.

Τι μεγάλη ειρωνεία
δίχως παύλα και τελεία
να γελάς ενώ από μέσα σου πονάς.
Και κανένας να μην ξέρει
η καρδιά σου αν υποφέρει
που σε βλέπει τόσο κέφι να σκορπάς.

Να γιατί το πίνω
και με πίνει
και φωνάζω
είμαστε όλοι θεατρίνοι.