Μονάχος πάλι στο δρόμο περπατάς
αλλού λες πηγαίνεις μα κι αλλού πατάς
και κάτι υπάρχει στον αέρα
σε κυνηγά σαν αδέσποτη σφαίρα
και το κεφάλι σε μια κολόνα το χτυπάς.

Πάλι το ξέρεις πως δεν θα πας πουθενά
έτσι κι αλλιώς στην τσέπη σου δεν έχεις μια
γυρίζουν γύρω σου όλοι χαμένοι
αμόλυντοι μα και μολυσμένοι
και στήνεσαι για το επίδομα σε μια ουρά.

Λες κάποια μέρα πως θα ξυπνήσω
κι όλα αυτά πίσω μου ν’ αφήσω,
να βρω τους φίλους μου ξανά
στη ζωή να ρίξω μια βουτιά
πότε θα γίνουμε όλοι καλά.

Ποσοστά, κρούσματα και υποθέσεις
προφήτες, κήρυκες, τρελοί και πως ν ‘αντέξεις,
κάποιος διπλά λέει πως δεν υπάρχει
κάτι μας κρύβουν μια εξήγηση θα ‘χει,
στο χέρι σου σφίγγεις μια γροθιά,
μια μπουνιά, σε μια ουρά.

Λες κάποια μέρα πως θα ξυπνήσω
κι όλα αυτά πίσω μου ν ‘αφήσω,
να βρω τους φίλους μου ξανά
στη ζωή να ρίξω μια βουτιά
πότε θα γίνουμε όλοι καλά.

Αν λοιπόν υπάρχει κάτι που μπορεί να με σώσει
κι απ’ την αρρώστια αυτή τώρα να με λυτρώσει
είν’ η κιθάρα που κρατάω
που μόνος πάλι τώρα τη χτυπάω
είν’ αυτό που ‘γραψα τώρα και στο τραγουδάω
στο τραγουδάω, τραγουδάω
λα λα λα
τραγουδάω, όλοι καλά, ναι
τραγουδάω, όλοι καλά, ναι
τραγουδάω, όλοι, όλοι καλά
τ-τ-τ-τ-τ-τ-τ τραγουδάω,
όλοι καλά!