Με ραϊσμένη την καρδιά
έρημος,
βαδίζω πάντα σιωπηλά,
παντέρημος.

Στην δυστυχία μου την τόση,
ποιος μπορεί να με γλυτώσει.

Κάθε μια μέρα που περνά
στη ζωή,
σβήνει η ελπίδα απ' την καρδιά μου,
την φτωχή.

Κι έρημος μόνος μου γυρίζω,
χαρά στον κόσμο δεν γνωρίζω.

Θα φύγω μάνα μου γλυκιά
μην πονάς,
αλλού να βρω παρηγοριά,
μη με ξεχνάς.

Για την γυναίκα να μου γιάνει,
της λησμονιάς να βρω βοτάνι.