Ρήγα Φεραίο - Ρήγα Φεραίο, της πατρίδας μου λυράρη,
που σε πνίξαν μες στου Οίστρου τα νερά,
νομίζοντας πως ήταν μπορετό, να πνίξουν τη φωνή σου…
δεν κάτεχαν ετούτη την κουβέντα.
Ρ
Τ’ αντρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δε λογιέται
κι απ’ τη φωνή που πνίγεται, τραγούδι ξεπετιέται.


Ρήγα Φεραίο - Ρήγα Φεραίο, της πατρίδας μου λιοντάρι,
στου Πήλιου πάνω, τις ψηλές κορφές,
πιστέψανε πως ήταν βολετό, να σβήσουν τη μορφή σου…
δεν κάτεχαν ετούτη την κουβέντα.
Ρ
Της λευτεριάς το όνειρο, ζυμώνεται με αίμα
κι όσοι γι αυτήν πεθάνανε, πως πέσαν είναι ψέμα.