Θα 'ρθούνε πάλι του καιρού οι μπετονιέρες,
να θάψουν, λέει, μια ανθισμένη μαργαρίτα,
χρόνια τα όνειρα κλεισμένα σε μιαν ήττα
κι έξω χτικιάζουν οι καλύτερες ημέρες.

Σκούζουν ερπύστριες πνιχτά και τροχαλίες,
θα βάλουν πάλι τις ζωές μας μες στις ράγιες,
του άλλου κόσμου με τυφλώνουν οι ανταύγειες
και κάνουν έξω οι τρελοί περιπολίες.

Χρυσή καρφίτσα στα μαλλιά του πεθαμένου,
χρόνια στην πόρτα η κατάλευκη φοράδα,
όσοι αγιάσανε προσμένουν στην αράδα,
να πάρουν πίσω το φιλί του πεθαμένου.

Σάπιες εικόνες, φωτοστέφανα σβησμένα,
θα κρύψουν πάλι το ασήμι στην σκουριά τους,
νάνοι μετράνε τον καιρό στ' ανάστημά τους,
κι όλα τα όνειρα στην λάσπη πεταμένα.