Μια γυναίκα μ’ έμαθε
ποια είναι η κοινωνία
τα σκαλοπάτια μου ‘δειξε
για την παρανομία.

Μες στο κρασί ξεκούραση
και λησμονιά ζητάω,
να τη μισήσω δεν μπορώ
για αυτό τη συγχωράω.

Κι εγώ που την αγάπησα
και πίστεψα σ’ εκείνη
την ακολούθησα πιστά
στου πόθου την οδύνη.

Μες στο κρασί ξεκούραση
και λησμονιά ζητάω,
να τη μισήσω δεν μπορώ
για αυτό τη συγχωράω.

Μα κάποια μέρα έφυγε
την πλάνεψε το χρήμα
δική μου μένει η ντροπή
μα αυτηνής το κρίμα.

Μες στο κρασί ξεκούραση
και λησμονιά ζητάω,
να τη μισήσω δεν μπορώ
για αυτό τη συγχωράω.