Ο μυστικός κήπος


Στον κήπο μου το μυστικό
ανάβω τα φανάρια
τα φύλλα του όλα ντύνομαι
και ξαγρυπνώ τα βράδια

Κι είναι καιρός, πολύς καιρός
που ανθίσαν τα μαλλιά μου
κι έχω τα χάδια τ ουρανού
στα χέρια, στα κλαδιά μου

Ποιός έριξε απάνω μου
αυτό το μαύρο κρέπι;
Κοιτώ τον κόσμο να περνά
κανένας δεν με βλέπει

Στον κήπο μου το μυστικό
ο άνεμος σφυρίζει
Του κόσμου χρώμα και πνοή
με παίρνει, με ζαλίζει

Κι είναι καιρός, πολύς καιρός
που δεν κοιτώ τ αστέρια
μονάχα εκείνον που περνά
αργά τα μεσημέρια

Ποιός έριξε απάνω μου
αυτό το μαύρο κρέπι
μέσα στα μάτια τον κοιτώ
μα εκείνος δεν με βλέπει