Όταν θα 'ρθει η ώρα μου
απ' την ζωή να σβήσω
μ' ένα βαθύ παράπονο σιγά-σιγά
θα χαιρετήσω το ντουνιά
κι έτσι θα του μιλήσω.

Ψεύτη ζωή και άκαρδη
ψεύτη ντουνιά μπαμπέση
τον τυραννάς τον άνθρωπο
στα χέρια σου σαν πέσει.

Θα θυμηθώ την μάνα μου
τ' αδέρφια και δικούς μου
και τότε απ' τα μάτια μου σιγά-σιγά
τερνά θα τρέξουν δάκρυα
προτού να σβήσει ο νους μου.

Ψεύτη ζωή και άκαρδη
ψεύτη ντουνιά μπαμπέση
τον τυραννάς τον άνθρωπο
στα χέρια σου σαν πέσει.

Θα κλάψω για τους φίλους μου
θα κλάψω και για σένα
κι όμως το δάκρυ το στερνό
το πιο πικρό
θα 'ναι για την μανούλα μου,
την μάνα που με γέννα.

Ψεύτη ζωή και άκαρδη
ψεύτη ντουνιά μπαμπέση
τον τυραννάς τον άνθρωπο
στα χέρια σου σαν πέσει.