Στη βεράντα μας πέσανε κάτι κίτρινα φύλα
το κορμί μου το πέρασε κρύο κι ανατριχίλα.
Και παράπονα έκανα με άφηνες μόνο
στο παράθυρο έμεινα να κοιτάζω το δρόμο.

Που γυρνούσες αγάπη μου
που σε πήγαν οι μοίρες
παγωνιά έξω μάτια μου
κι ένα ρούχο δεν πήρες.

Απ’ την ώρα που έφυγες ως την ώρα που ήρθες
ότι πίσω σου άφησες, όπως τ’ άφησες βρήκες.
Στο κρεβάτι ενώθηκαν τα κορμιά μας και πάλι
και τον όρκο μας δώσαμε για μια αγάπη μεγάλη.

Που γυρνούσες αγάπη μου
που σε πήγαν οι μοίρες
παγωνιά έξω μάτια μου
κι ένα ρούχο δεν πήρες.