Απόψε μόνος έκλαψα, σαν καρβουνάκι έκαψα
και έχω κάνει στάχτη το μέσα μου το άχτι.
Μαλώνω με τον έρωτα που βράδια αξημέρωτα
στη σκέψη μου πλανιέσαι, πεθαίνεις και γεννιέσαι.

Τα βάζω και μ’ εμένανε
που το μυαλό μου τρέλανε
ο έρωτας ο ψεύτης
και της καρδιάς μου ο κλέφτης.

Άνθρωπος είμαι, δεν είμαι πέτρα
τι έχω περάσει για σένα μέτρα
άνθρωπος είμαι κι εγώ πονάω
και υποφέρω που σ’ αγαπάω.

Την τύχη μου τη μάλωσα και τα φτερά μου άπλωσα
να φύγω από σένα να ζήσω πια για μένα.
Το λόγο μου δεν κράτησα και τη ζωή μου άφησα
κι ότι πονάει πίσω μα τρέμω μη γυρίσω.

Τα βάζω και μ’ εμένανε
που το μυαλό μου τρέλανε
ο έρωτας ο ψεύτης
και της καρδιάς μου ο κλέφτης.

Άνθρωπος είμαι, δεν είμαι πέτρα
τι έχω περάσει για σένα μέτρα
άνθρωπος είμαι κι εγώ πονάω
και υποφέρω που σ’ αγαπάω.