Στα πάθη σου μαρτύρησα
στα λόγια σου σωπαίνω
όλο τον κόσμο γύρισα
κι όμως κοντά σου μένω.

Για ποιαν ανάσταση μου λες
εσύ δεν πέθανες ποτές
και δίχως να πονέσεις
πώς να με συμπονέσεις.

Το έμαθα στους ποιητές
στους μύστες τους μεγάλους
για όλα τ άδικα να φταις
και ν αγαπάς τους άλλους.

Για ποιαν ανάσταση μιλάς
και σωτηρία μου πουλάς
χωρίς να μ’ αγαπήσεις
πως να με συγχωρήσεις.

Το βρήκα σε παλιό χρησμό
και μες τα μοιρολόγια
από τον άγιο θυμό
κλέβει η σιωπή τα λόγια.

Για ποιαν ανάσταση ρωτάς
και τα σημάδια μου ζητάς
και τον θεό θα νιώσεις
όταν θα μετανιώσεις.