Ήσουν οι μεγάλοι μου χειμώνες
μες τα μάτια οι σταγόνες
που κατέβαζε η βροχή.
Ήσουν τα μικρά μου καλοκαίρια
ένας μήνας, δυο αστέρια
που κοιτούσε η ζωή.

Μα και από το άπιαστο πιο πάνω
ήσουν όλα αυτά που φτάνω
όταν λέω δεν μπορώ.
Ήσουν το γερό αυτό το χέρι
που τον δρόμο πάντα ξέρει
και το πιάνω ν’ ανεβώ.

Τι σταθερό να βρω να με κρατάει γερά
τώρα που σπάνε τα δικά σου τα υλικά,
τι σταθερό να βρω που να είναι πάντα εσύ
και που ν’ αντέχει την δική μου την ζωή.

Μα και από το άπιαστο πιο πάνω
ήσουν όλα αυτά που φτάνω
όταν λέω δεν μπορώ.
Ήσουν το γερό αυτό το χέρι
που τον δρόμο πάντα ξέρει
και το πιάνω ν’ ανεβώ.

Τι σταθερό να βρω να με κρατάει γερά
τώρα που σπάνε τα δικά σου τα υλικά,
τι σταθερό να βρω που να είναι πάντα εσύ
και που ν’ αντέχει την δική μου την ζωή.

Ήσουν το γερό αυτό το χέρι
που τον δρόμο πάντα ξέρει
και το πιάνω να ανεβώ.