Στους τέσσερεις τους τοίχους σαν αγρίμι
τις μέρες σαν τα χρόνια τις μετράς
κένταγες φτερά για να πετάς,
δεν ήθελες της πόλης το ασήμι.

Δεν ήξερες ψωμί πώς να αγοράσεις
στο νου σου είχες μόνο μην καεί
φεύγεις απ’ το σώμα σου, γυμνή,
την πείνα διώχνεις πάντα πριν χορτάσεις.

Τρέχεις στις αυλές που έχεις τα λουλούδια,
το χώμα με τα χέρια σου οργώνεις
το παίρνει η βροχή κι εσύ θυμώνεις.

Και τώρα πώς γυρίζεις στα τσιμέντα;
σε ποιά αγκαλιά να αφήσεις την ποδιά;
οι γάτες σου θα κλαίνε σαν σκυλιά,
θα θέλουν τα λουλούδια σου κουβέντα.

Τρέχεις στις αυλές που έχεις τα λουλούδια,
το χώμα με τα χέρια σου οργώνεις
το παίρνει η βροχή κι εσύ θυμώνεις.