Δίχως φώτα οδηγούν, δίχως φρένα
στων πελάγων τις εθνικές οδούς.
Της ζωής τους ιστορούν τ' απωθημένα,
σα μπαλάντα ιρλανδέζικη τ' ακούς.

Με πίπες φιλντισένιες στο στόμα,
σε κάθε ρουφηξιά φυτρώνει κι ένα αστέρι,
καταπίνουν το φεγγάρι και της νύχτας το χρώμα,
αμαρτίες σφίγγοντας στο χέρι.

Σε βρώμικα νερά, σε σκοτεινές βραδιές
κι αφέγγαρα ταξίδια οι πειρατές.
Με μάτι όλο φωτιά, αχόρταγες ψυχές
και χόρτο μες το Camel οι πειρατές.

Με κόκκινα φώτα λουσμένοι,
σε κάποιου λιμανιού τα σοκάκια.
Μποτίλια, η καρδιά τους, σπασμένη,
σκορπισμένη στου μπαρ τα σκαλάκια.

Σαλεμένες ψυχές, βαφτισμένες
στον καπνό, το ρούμι και το τζιν,
με του κόσμου όλα τα ''πρέπει'' μαλωμένες
κι εντελώς φτυσμένο το ''ευ ζην''.

Εθισμένες στο πάθος και την τρέλα,
στο σανίδι που τρίζει και βογκάει.
Το μυαλό τους, ανάποδη προπέλα,
το καράβι προς τα πίσω το πάει.

Και φεύγουν μακριά, για τροπικές ακτές
που ο νους μας δεν τις βάζει, οι πειρατές.
Με μάτι όλο φωτιά, αχόρταγες ψυχές
και χόρτο μες το Camel οι πειρατές.

Σε πέτρινο τοίχο γερμένοι,
μεθυσμένοι απ' του μύθου το λούστρο.
Στο υπόγειο η Dolores προσμένει,
τα λεφτά να της χώσουν στο μπούστο.

Σε βρώμικα νερά, σε σκοτεινές βραδιές
κι αφέγγαρα ταξίδια οι πειρατές.
Με μάτι όλο φωτιά, αχόρταγες ψυχές
και χόρτο μες το Camel οι πειρατές.