Στου δέντρου την παλιά αφή
και στου νερού το δέρμα
μπήγει ο έρωτας καρφί
και στάζει φως και αίμα.

Το δέντρο θρέφει το καρφί
σαν την παλιά αμαρτία
και όποιος φτάνει στην κορφή
τον τρώνε τα θηρία.

Μες τον χαμό σου μίλησα
κι ούτε μια λέξη είπες
μία φορά σε φίλησα
και πήρα χίλιες λύπες.

Πάνω στης μοίρας τον λαιμό
χτυπάει τατού ο πόνος
κι εγώ ανέμους πολεμώ
χωρίς φτερά και μόνος.

Και μεγαλώνει το τατού
κι ο άνεμος με παίρνει
και μπρος στα πάθη του Χριστού
σαν τον ληστή με φέρνει.