Πλάσμα διχασμένο, στ’ άπιαστα δοσμένο
κάθε μέρα σ’ αγαπώ και πιο πολύ και πιο πολύ.
Φεύγω ταξιδεύω, το κενό παλεύω
μήνες πάνε κι έρχονται σε μια ισορροπία λεπτή.

Με δουλειές και φίλους,
συννεφιές και ήλιους,
έλα να μου αλλάξεις την πλοκή.

Αυτά είναι τα νέα μου.
τ’ ασήμαντα ή σπουδαία μου,
τα άσχημα, τα ωραία μου,
σ’ αυτή τη ζωή.

Μια ανοίγω, μια κλείνομαι,
μια αντέχω, μια υποκρίνομαι.
Η αντίφαση που γίνομαι,
είναι ίδια εσύ.

Αυτά είναι τα νέα μου.
μια ευθεία γραμμή.

Σήμερα η μέρα σήκωσε αέρα
κι έφερε μια θλίψη δίχως ούτε μια ανατροπή.
Πίνω τον καφέ μου, αιώνιε καημέ μου,
κι από το παράθυρό μου δραπετεύει η προσμονή.

Άνω κάτω όλα,
μέσα στον κυκλώνα,
έλα να μου αλλάξεις την πλοκή.