Στον καύσωνα της μέρας,
στον παγετό της νύχτας,
στο αχανές των λογισμών,
στις μηχανές των πειρασμών,
στην πείνα της ταπείνωσης,
στη δίψα της πληγής,
τα λόγια σου χαρίσματα
φωτάκια της ψυχής.

Στου κόσμου το μπαλκόνι
ο φόβος διαταγή,
μα ο ένας που ματώνει
σηκώνει όλη τη γη.

Τα μάτια αν ρίξεις κάτω
μπορεί να δεις την βάτο,
μπορεί ν’ ακούσεις τη φωνή,
που λέει τ’ όνομά σου,
«λύσε το υπόδημά σου
είναι άγια εδώ η γη».

Στου κόσμου το μπαλκόνι
ο φόβος διαταγή,
μα ο ένας που ματώνει
σηκώνει όλη τη γη.