Στη μεριά σου ξαπλώνω στον νου μου σε φέρνω πριν φύγεις
μ’ ένα ψεύτικο χάδι τις πύλες του Άδη ανοίγεις.
Αναρίθμητοι όρκοι χαμένοι στου χρόνου τη μάχη,
τα παυσίπονα λόγια των φίλων γροθιά στο στομάχι.

Πόσο πονά ο ενικός,
όταν χρόνια μιλούσα για δύο,
είναι πολύς ο καιρός και βαρύ το φορτίο
Πώς μου το κάνεις αυτό,
με το “ένα” που μου ‘χεις χρεώσει,
απ’ το “εμείς” στο “εγώ” ανελέητη πτώση.

Το μυαλό μου μαρκάρουν στενά επικίνδυνες μνήμες
τα νερά τους να τρέχουν θολά και να γίνονται λίμνες.
Πολεμώ δίχως όρους, ομφάλιους λώρους δαγκώνω,
το ντεπόζιτο άδειο κι εγώ στα διακόσια γκαζώνω.

Πόσο πονά ο ενικός,
όταν χρόνια μιλούσα για δύο,
είναι πολύς ο καιρός και βαρύ το φορτίο
Πώς μου το κάνεις αυτό,
με το “ένα” που μου ‘χεις χρεώσει,
απ’ το “εμείς” στο “εγώ” ανελέητη πτώση.