Ο αέρας που φυσάει
κάτι θέλει να σου πει.
Μπαίνει από τα παραθύρια,
ρίχνει κάτω τα ποτήρια.
Παρασέρνει τις κουρτίνες,
σπάει τις μικρές βιτρίνες,
που ‘χουν μέσα αναμνήσεις
και ζητάει να τις σβήσεις.

Ο αέρας που φυσάει είναι αναστεναγμός
κι οι παλιές φωνές του κόσμου άηχος αλαλαγμός.
Μπαίνει κάτω απ’ τα σεντόνια και ξυπνά με κλάματα
τους χαμένους στα όνειρα τους, άγρια χαράματα.

Ο αέρας σαν φυσάει
δεν μπορείς να κοιμηθείς.
Ψάχνεις στις φωτογραφίες
τις χαμένες ευκαιρίες.
Μα εκείνος σου μιλάει
και ποτέ δεν σταματάει,
Άσε πια τις αναμνήσεις
πρέπει κάποτε να ζήσεις.