Αχ, τα φιλιά που πάντα κρύβονται,
τα φιλιά τα δικασμένα, στο σκοτάδι βρίσκουν πάντα τη ζωή.
Κι οι αγάπες που δεν γίνονται πρωινά ευλογημένα
μένουν πάντα μ’ ένα κρίμα στη φωνή.

Ποτέ δεν θα σ’ έχω έτσι όπως θα θέλαμε κι οι δυο,
ποτέ δεν θα σ’ έχω έτσι όπως στο όνειρο αξίζει.
Κουράγιο δεν έχω άλλο να επιμένω πια εδώ
μα πώς να σ’ αφήσω πίσω όσο η καρδιά ελπίζει.

Αχ, τα τραγούδια μου έχουν δύναμη
κι έχουν την πηγή στη δίψα που ποτέ δεν ξεδιψάσαμε μαζί.
Και τη μέρα εξαφανίζονται ώσπου να ‘ρθει πάλι η νύχτα
και να πάρει η αλήθεια μας ζωή.

Ποτέ δεν θα σ’ έχω έτσι όπως θα θέλαμε κι οι δυο,
ποτέ δεν θα σ’ έχω έτσι όπως στο όνειρο αξίζει.
Κουράγιο δεν έχω άλλο να επιμένω πια εδώ
μα πώς να σ’ αφήσω πίσω όσο η καρδιά ελπίζει.

Ποτέ δεν θα σ’ έχω έτσι όπως θα θέλαμε κι οι δυο,
ποτέ δεν θα σ’ έχω έτσι όπως στο όνειρο αξίζει.
Ποτέ δεν θα σ’ έχω έτσι όπως θα θέλαμε κι οι δυο.