Όλοι ξέρουν να σου πουν, όλοι βλέπουν τι συμβαίνει
όλοι ακούνε τη βοή που ανεβαίνει.
Όλοι νιώθουν το νερό, να τρυπώνει μέσα από τα αυτιά τους
σ’ ότι έχουν ιερό και στα ίδια τα παιδιά τους.

Καίνε οι ανάσες κι η σκηνή σε ένα έργο που τελειώνει
πες μου μήπως το ‘χεις βρει το φιλί αυτό πως ράγισε;
Όλα τα έπνιξε η σκόνη και η μνήμη τσάκισε
σε ένα έργο που τελειώνει.

Όλοι τρέμουν την πλημμύρα μα ούτε βήμα να σωθούν
και με παραμύθια στείρα την αλήθεια προσπερνούν.
Μα θυμούνται κάπου κάπου πως κυλούσε το ποτάμι
και το χώμα ήταν χρυσό στου καλοκαιριού το χάδι.

Τα απογεύματα αιώνια, τα παιδιά είχαν φτερά
μεθυσμένες πεταλούδες που αφήνονταν ξανά.
Και ξανά μέχρι μια ζάλη να τα πάρει μακριά
στου ονείρου την καρδιά.

Όλοι ξέρουν και θυμούνται
μα γεράσαν και φοβούνται.