ΦΥΓΟΚΕΝΤΡΕΣ ΡΟΠΕΣ
====================

Μ` είχες – θυμάμαι, κάποιο σούρουπο ρωτήσει
πως στα ταξίδια μου παλεύω τον καιρό,
για κάποιο βίτσιο σου … μου είπες τρομερό
που ζει στις φλέβες σου και σ` έχει αρρωστήσει.

Βαθύς κι απέραντος της μοναξιάς ο πόντος
για τον καθένα, μυστική διαδρομή,
πως να ελέγξω της σαγήνης την ορμή
να μη σ` αγγίξω, που με κυριεύει ο πόθος.

Δεν βρήκα λέξεις να σου πω αυτό που νοίωθω
μόνο το βλέμμα μου έστρεψα προς το φως,
σιώπησα πάλι … αποδείχθηκα δειλός
όσο κι αν ήθελα τα πάντα να σου δώσω.

Μα εσύ δε δίστασες, να πεις για τα δικά σου
με λόγια αγέρωχα, χωρίς αναστολές,
σαν φίλοι να `μασταν παλιοί από το χθες
τ` ανομολόγητα, ένοχα μυστικά σου.

Μόλις βραδιάζει το ταξίδι σου αρχίζεις
εγκλωβισμένη σε φυγόκεντρες ροπές,
χαμένη μέσα στου μυαλού σου της στοές
αγγέλους μάχεσαι, δαιμόνους εξορκίζεις.

Λεηλασία στης αφής την αμαρτία
κι εσύ τον πόνο σου κερνάς λευκές γραμμές
μπορεί δημόσια σαν το παιδί να κλαίς
μα κρύβεις μέσα σου μαγκιά και αλητεία.

Κορμί πανσέληνο, στην έκσταση ταγμένο
ιέρεια για κολασμένες ηδονές,
στον ύπνο σου παραμιλάς με τις σκιές
και την αυγή πετροβολάς το πεπρωμένο.

///