Απάνω στ' άγρια βουνά,
το μνήμα μου θα σκάψω
και με το αίμα της καρδίας,
αχ, της καρδίας, στη πλάκα θε να γράψω.

Κλάψε διαβατή
μια ψυχή βασανισμένη,
που χρόνια λιώνει
σαν κερί κι αργοπεθαίνει.

Θα μπω στο μνήμα ζωντανός,
το Χάρο να προσμένω
και σαν τρελός θα τραγουδώ,
θα τραγουδώ με στήθος πονεμένο.

Κλάψε διαβατή
μια ψυχή βασανισμένη,
που χρόνια λιώνει
σαν κερί κι αργοπεθαίνει.

Τον γκιώνη θα 'χω συντροφιά,
τα νιάτα μου να κλαίει
και με την πένθιμη λαλιά,
αχ, τη λαλιά, κάθε νυχτιά θα λέει.

Κλάψε διαβατή
μια ψυχή βασανισμένη,
που χρόνια λιώνει
σαν κερί κι αργοπεθαίνει.