Ο πρώτος και ο έσχατος, κλειδιά ο κρατών αβύσσου,
στη νίκη μας προσκάλεσες μέσα στην ύπαρξή σου.

Νίκησαν, τους προσμέναμε, μα πια δεν θα γυρίσουν•
τους είδαν ολοφώτεινους, μα δεν θα τους γνωρίσουν.
Καταιγισμοί του νου, σαν καταιγίδα χρόνων,
υπήρξανε οι σαρωτές των σκοτεινών αιώνων.

Πέρασα της Παρασκευής τον πόνο και την θλίψη,
Το μίσος και τον σκοτασμό της μέρας του Σαββάτου,
την Κυριακή τη νίκησα με πόνους του θανάτου.

Στο μαύρο του θανάτου
ποτέ δεν θύμωσες
μια πρώτη του Σαββάτου
με φως τ’ ασήμωσες.

Σ’ έβλεπα να πεθαίνεις
να παραδίνεσαι,
και ζωντανός να μένεις
και φως να γίνεσαι.