Σ’ αυτό το πιο κρυφό δωμάτιο
στο μέσα μέρος της καρδιάς μου
έχω κρεμάσει ένα ιμάτιο
και τη δεκάτη της σοδειάς μου.

Να μπεις εκεί, να περπατάς,
να φτερουγίζεις, να πετάς
κι εγώ όσο ζω να χαίρομαι
εδώ που περιφέρομαι.

Πώς μοιάζουμ’ όλοι μες στο φως
βουνά, στεριές και κτίσματα,
ένας ορθάνοιχτος ναός
με ζωντανά εικονίσματα.

Σ’ αυτή την πόρτα που όταν έκλεισε
χτυπούσαν οι άνεμοι για φίλοι
ότι δε χώραγε το απέκλεισε
αμίλητα η Στενή σου η Πύλη.

Κι όταν το δύσκολο αλυχτά
εδώ στου κόσμου τ’ ανοιχτά
εσύ θ’ ακούς τα βήματα
στη λίμνη με τα κύματα.