Ποια νύχτα σ’ έχει οδηγό,
ποιο ψέμα σίγουρο φτερό, ποιος πόνος αναβάτη.
Σπαθί που κόβει το σκοινί
και θεμελιώνει στο κορμί της λησμονιάς κατάρτι.

Να λες τα χέρια μου πανιά
Τα λάθη μου παραξενιά κι ότι προστάζεις θα ’μαι.
Ο φόβος μου να ζαλιστεί
μπροστά σου να ρεζιλευτεί καθώς θα προχωράμε.

Κι αν μείναμε από καύσιμα
και ψεύτικα παράσημα για μας το ίδιο μένει,
ας περπατήσουμε λοιπόν
πεζοί και αγκαλιασμένοι.

Μια έκρηξη στα σκοτεινά
ότι βαθιά με πολεμά και με έχει κατακάψει.
Ξεκόλλησε με από δω
και στρίψε να μη ξαναδώ την ίδια πάλι λάμψη.