Στο παιδί που κρυώνει κι ο Βοριάς το παγώνει
μέρα δεν ξημερώνει να ‘χει λίγη χαρά.
Νεαρός μετανάστης μα ο χρόνος δυνάστης
σαν ξεχνάει κι ο Πλάστης πουθενά δε χωρά.

Πότε θα ‘ρθει η ώρα να κοπάσει η μπόρα
ο φτωχός να γελάσει, το κακό να περάσει.
Φέρε Θεέ μου την ώρα μην αργήσεις μα τώρα
τελευταίο ταξίδι σωτηρίας σανίδι.

Παραδέρνει στα τείχη μα αν δε θέλει η τύχη
σε κανένα μην τύχει προσφυγιάς σπαραγμός.
Το παιδί κι αν δακρύζει κι αν την τύχη του βρίζει
σαν τρελή θα γυρίζει κι η ζωή του λυγμός.