«Κυρά μου, εσύ ‘σαι ο ποταμός ο χρυσομελιτάρης,
οπού ‘χεις κλώσματα πολλά με σείσμαν και με διώμαν.
Όσοι διαβούν και πίνουν το, ποτέ ουκ εδιψούσιν,
κι εγώ, κυρά, ως έπινα, ποτέ ουκ εχόρτασά σε:
πάντα διψώ και πεθυμώ, κυρά μου να σε πίνω.

Συ ‘σαι της νύκτας η δροσιά και η πάχνη του χειμώνος,
και φέγγος αποσπερινόν και ο ήλιος της ημέρας,
και της αυγής ο αυγερινός, του παλατιού η κανδήλα.
Εσύ ‘σαι το άστρον του ουρανού, του κάμπου το λουλούδι

και από τ’ αηδόνια τα λαλούν, έναν πουλίν εσύ ‘σαι

«Ψυχήν, καρδιάν εσέν έχω, και άγγελον δεν φοβούμαι,
τον άγγελον τον θέλω δει, εσένα θέλει μοιάζει…»

«Κυρά μου, όταν σε θυμηθώ και βάλω σε στο νου μου,
Κλονίζεται η καρδίτσα μου και σειέται σαν το φύλλον

αναστενάζω εγκαρδιακά δεν ημπορώ απομένει,
ότι εσέβη η αγάπη σου απέσω στην καρδιά μου,
ωσάν μαχαίρι δίστομον κόπτει τα σωθικά μου…»